84 lata temu, dokładnie 2 października 1938 roku, oddziały Wojska Polskiego pod wodzą gen. Władysława Bortnowskiego, z uznaniem przywitane przez rodaków, wkroczyły na terytorium Śląska Cieszyńskiego, znane jako Zaolzie, należące wówczas do Czechosłowacji. Polacy byli tam dominującą grupą etniczną.
Tego samego dnia, marszałek Edward Śmigły-Rydz zwrócił się do żołnierzy Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk” gen. Bortnowskiego słowami: „Za chwilę przekroczycie Olzę, rzekę skazaną przez długie lata na służbę granicy, nieistniejącej ani w sercach tych, którzy jej brzegi zamieszkują, ani w sercach całego narodu polskiego.”
Zaledwie dwa dni wcześniej, 30 września 1938 roku, potęgi Europy: Wielka Brytania, Francja, Niemcy oraz Włochy, zgodziły się w Monachium na układ, który odbierał Czechosłowacji część jej ziem. Niemcy w zamian uzyskały Kraj Sudecki, ziemie Czechosłowacji graniczące z Niemcami, stanowiące niemal 40% powierzchni Czech, Moraw oraz Śląska Czeskiego, zamieszkałe przez blisko 3 miliony Niemców.
Tego dnia polski minister spraw zagranicznych, Józef Beck, zażądał, aby Praga z równym respektem potraktowała polskie postulaty dotyczące Zaolzia. Prezydent Benesz wyraził zgodę na zmianę granicy, choć nie zdefiniował szczegółów. Do Pragi wysłano ultimatum z prośbą o przekazanie ziem, na których większość populacji stanowili Polacy. Ultimatum zostało zaakceptowane, a Wojsko Polskie zajął Zaolzie pomiędzy 2 a 11 października 1938 roku. Obszar ten mierzył 862 km kwadratowych. 11 października opublikowany został dekret prezydenta Ignacego Mościckiego o zjednoczeniu odzyskanych ziem Śląska Cieszyńskiego z Rzecząpospolitą Polską. Zaolzie weszło w skład województwa śląskiego.
fot: Narodowe archiwum cyfrowe